جان دلینجر (جانی دپ) نماد خلافکاران امریکایی و بزرگ ترین سارق بانک امریکاست. دستگیر کردن دلینجر هم معنا با مبارزه با تمام بدنه ی تبهکاری شده است. دلینجر اما یک تبهکار ساده نیست او به مردم احترام می گذارد و می داند که اگر مردم او را دوست داشته باشند به راحتی هر جا بخواهد می تواند پنهان شود. از ان سو ملوین پرویس (کریستین بیل) کاراگاه دقیق و وظیفه شناس، شخصا مامور شده است تا کار دلینجر را یکسره کند.
فیلم داستان مردی به نام جان دلینجر (جانی دپ) را در دهه 1930 میلادی روایت میکند که لقب ارباب سارقان رابین هودی امریکا را بدست آورده است؛ چراکه در دوران رکود اقتصادی امریکا، هنگامی که مردم در دوران رکود اقتصادی در وال استریت جمع شده بودندف جان با دزدی از بزرگترین بانک های امریکا، توانست هم جین خودش را پر از سکه کند و هم اینکه به مردم کمک کند. ولی سازمان های مبارزه با سرقت و از جمله FBI به دنبال او هستند. کاراگاهی به نام ملوین پرویس (کریستین بیل) که پرونده جان را برعهده گرفته است، قصد دارد جان را یک بار برای همیشه دستگیر کند و …
فدرال‌ها تلاش می‌کنند تا گانگسترهای بدنام آمریکایی، جان دیلینگر، بیبی فیس نلسون و پسر زیبای فلوید را در جریان موج جنایت در دهه 1930 نابود کنند.
دشمنان ملت؛ فیلمی بیوگرافی جنایی درام ساخته مایکل مان و با هنرنمایی جانی دپ، کریستین بیل، چنینگ تیتوم، ماریون کوتیار، کری مولیگان، بیلی کروداپ و لیلی تیلور است. دشمنان ملت اقتباسی از کتاب تحلیلی برایان بیورو درباره تبهکاری به نام جان دیلینگر با عنوان دشمنان مردم: بزرگترین موج جنایی آمریکا و تولد اف‌بی‌آی از 1933 تا 1934 است. جان دلینجر (جانی دپ) نماد خلافکاران امریکایی و بزرگ ترین سارق بانک امریکاست. دستگیر کردن دلینجر هم معنا با مبارزه با تمام بدنه ی تبهکاری شده است. دلینجر اما یک تبهکار ساده نیست او به مردم احترام می گذارد و می داند که اگر مردم او را دوست داشته باشند به راحتی هر جا بخواهد می تواند پنهان شود. از ان سو ملوین پرویس (کریستین بیل) کاراگاه دقیق و وظیفه شناس، شخصا مامور شده است تا کار دلینجر را یکسره کند.
دهه 1930 دشوار دوران سارقانی است که با فرکانس هشدار دهنده بانک ها و دیگر اهداف غنی را از پا در می آورند. از بین آنها ، هیچکس مشهورتر از جان دیلینجر نیست ، که باند او تجارت خود را با کارایی حیله گرانه در برابر مشاغل بزرگ در حالی که شهروندان عادی را تنها می گذارد ، انجام می دهد. همانطور که دیلینجر به یک قهرمان عامیانه تبدیل می شود ، جی ادگر هوور ، رئیس FBI مصمم است که با تعیین مأمور Ace ، ملوین پورویس ، برای شکار دیلینگر ، مأموریت خود را متوقف کند. در حالی که پورویس با واقعیت های شکار دست و پنجه نرم می کند ، خود دیلینجر با از دست دادن دوستان ، گزینه های رو به کاهش و دنیای در حال تغییر از جنایات سازمان یافته و آینده ای شوم روبرو می شود و جایی برای او ندارد
دانلود فیلم Public Enemies 2009 (دشمنان ملت) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.
چرا هر کسی که منتقد "دشمنان عمومی" مایکل مان باشد ، فوراً به عنوان "منفور" در این وب سایت شناخته می شود؟ من از دشمنان ملت یا فیلمساز متنفر نیستم ، فقط معتقدم که فیلم خیلی خوبی نیست.
من در گذشته از بعضی از فیلم های مان لذت برده ام. من یکی از طرفداران "دزد" (1981) ، "شکارچی انسان" (1986) و "گرما" (1995) هستم و فکر کردم "خودی" (1999) و "علی" (2001) جالب بودند. اما ، تا آنجا که به من مربوط می شود ، "آخرین موهیکان" (1992) بیش از حد دمیده شد - همانطور که یک پوستر ادعا کرد ، یکی از پنج فیلم برتر ساخته نشده است. این حتی یکی از 5000 بهترین فیلمی نیست که ساخته شده است - "وثیقه" (2004) قبل از تبدیل شدن به یک هیجان انگیز کاملاً متعارف ، با جذابیت شروع کرد و "معاون میامی" (2006) زباله بود.
اما من با توجه به اینکه در آن جانی دپ و ماریون کوتیار بازی می کند ، با خوش بینی زیادی وارد "دشمنان عمومی" شد. و موضوع کاملاً برای مان مناسب به نظر می رسید.
معلوم شد چه ناامید کننده ای عظیم "دشمنان عمومی" است.
هیچ چیز خاصی در مورد دشمنان ملت وجود ندارد. بهترین چیزی که می توان آن را نامید میانه زدن است. این یک طبل زاویه دار ، کارخانه ای است و مطمئناً چیزی نیست که من از کالیبر مان انتظار داشته باشم.
برای مبتدیان ، دشمنان ملت درباره دشمنان عمومی نیست. این در مورد یک دشمن عمومی است. چشمک بزنید و Pretty Boy Floyd را از دست خواهید داد. و شما هیچ تصوری ندارید که Baby Face Nelson کیست ، تا زمانی که شخصی در فیلم Public Enemies به او اشاره کند.
فیلم به طور امیدوارکننده ای با شکست هیجان انگیز زندان های ایندیانا آغاز شد. فیلمبرداری در آن صحنه ابتدایی فوق العاده به نظر می رسید و در آن سکانس چیزی کاملاً احشایی وجود داشت.
اما بعد بقیه فیلم آمد.
داستان از یک مجموعه خسته کننده حرکت کرد قطعه به دیگری. راجر ابرت ، كه من به انتقاد او احترام می گذارم ، مان را به دلیل تحقیقات "دقیق" برای دشمنان ملت تحسین كرد. من تعجب می کنم که آیا دقت در این کار شامل کشته شدن پسران زیبا فلوید ، بیبی فیس نلسون و هومر ون متر * قبل از * دیلینجر بود که در زندگی واقعی ، همه آنها از دیلینگر بیشتر از این زنده ماندند. و ون متر * همراه با Baby Face Nelson * مورد اسلحه قرار نگرفت.
من فهمیدم طرفداران مان ادعا می کنند این یک فیلم است و مان همانند عادت خود مجوز هنری برای بهبود داستان خود را می گرفت. اما من تعجب می کنم که اگر مان ، مثلاً اگر محمد علی در فیلم Public Enemies "علی" در جنگ رامبل در جنگل با محمد فرازییر می جنگید یا علی در جنگ با فورمن در دشمنان ملت شکست می خورد ، آیا این طرفداران نیز چنین احساسی را تکرار می کردند؟
عدم صحت تاریخی به کنار ، "دشمنان عمومی" فقط کسل کننده است. مان می خواهد ما باور کنیم که دیلینگر و بیلی فرشتت جفت روح بودند. اما تنها کلمه ای که روابط آنها را توصیف کرده است - همانطور که مان نشان می دهد - بی شرمانه است. شرم آور است با توجه به اینکه او دو بازیگر خوب در دپ و کوتیار داشت و آنها را کاملا هدر می دهد. به آنها كمك داده می شود تا با آنها كار كنند و گفتگوهایشان گاهی اوقات كاملاً خجالت آور است.
دپ جذابیت ها و جذابیت های زیادی دارد ، اما او دیلینگر را فقط باحال بازی می كند. شخصیت او هیچ چیز دیگری ندارد و وقتی دپ در چند مورد باید خبیث باشد ، فقط کار نمی کند. از طرف دیگر ، کریستین بیل به عنوان پورویس کاملا فراموش شدنی است. این یک شخصیت بیهوده است و بیل دقیقاً همانطور که همه نقش های اخیر دیگرش را دارد ، بازی می کند. این یک بتمن و جان کانر یک خواننده اصطلاحات شبح است که در نقش Purvis بازی می کند ، خطوط خود را مسخره می کند و در کنار هیچ احساسی نشان می دهد. شما در تمام طول فیلم چیزی در مورد پورویس نمی آموزید.
من برای کوتیلارد فوق العاده متاسف شدم زیرا نقش نسبتاً جزئی او حتی بیشتر از یک دقیقه ساخته می شود زیرا شخصیت او عمق ندارد و از یک فیلمنامه دلخواه کمکی می کند . در حقیقت ، هیچ یک از شخصیت ها در صورت وجود عمق چندانی ندارند ، بنابراین مان یک بازیگر با استعداد از بازیکنان پشتیبانی را که شامل استفن دورف ، استیون لنگ ، دیوید ونهام ، مت کریوان ، جیووانی ربیسی ، جیسون کلارک ، لیلی سوبیسکی و جیمز روسو هستند ، تلف می کند.
سپس فیلمبرداری وجود دارد و من واقعاً نمی دانم آیا می توان دانته اسپینوتی را مقصر این امر دانست. من فهمیدم که مان عاشق فناوری دیجیتال است و اگرچه ممکن است روی "Collateral" و "Vice Miami" کار کرده باشد ، اما اینجا وجود ندارد. به غیر از چند عکس دوست داشتنی ، به نظر می رسد بقیه فیلم بر روی دوربین تعطیلات ارزان قیمت کسی گرفته شده است. من فیلم های خانگی دیده ام که واضح تر ، روشن تر به نظر می رسند. صحنه های شبانه کاملاً شسته شده و بدون هرگونه کنتراست و شلیک بدنام در Little Bohemia - که به طرز وحشتناکی تنظیم شده است - به نظر می رسد یک بازی ویدیویی کثیف است.
من از فیلمبرداری بیزار نیستم دیجیتال فیلم های بی شماری وجود دارد که از دیجیتال با کیفیت بالا بسیار عالی به نظر می رسند به عنوان مثال نگاهی به "The Lookout" (2007) بیندازید. شوت تماشایی در وضوح بالا به نظر می رسد. من شخصاً اعتقاد دارم که قطعات دوره باید روی فیلم گرفته شوند ، اما حتی با قبول تصمیم مان برای فیلمبرداری دیجیتال ، چرا او روی زمین از دوربینهای Panavision's Genesis یا Red One استفاده نکرد؟ او مطمئناً از نظر بودجه محدود نبوده است.
من فهمیدم كه مان می توانست در هالیوود و واین یك شرور كند و طرفدارانش آن را یك شاهكار می دانند. اما هنوز هم تلخه و فقط به این دلیل که از مان ناشی شده آن را به طلا تبدیل نمی کند.
"دشمنان عمومی" یک فیلم ناامیدکننده است. فاقد هرگونه عمق است ، شخصیت ها در بهترین حالت خسته کننده هستند ، در بدترین حالت ناکافی هستند. دشمنان ملت بدون هیچ حسی از چگونگی روایت یک داستان یا قرار دادن آن داستان در متن تاریخ آمریکا همراه است و پس از مدتی ، تنها چیزی که فکر می کردم این بود که آرتور پن با "بانی و کلاید" (1967) چقدر بهتر شده است ، چقدر بیشتر می خواستم آن فیلم را به جای آن ببینم و آیا می توانیم از همین حالا به بیوگرافی برسیم.
اما مان حتی با افزودن یک کوکی و احساساتی غیر ضروری موفق به فینال بزرگ شد.
دانلود فیلم Public Enemies 2009 (دشمنان ملت) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.
به دست آوردن یک فیلم جدید تأثیرگذار اما مبهم و مبهم مان درباره سیزده ماه گذشته جان دیلینگر به همان اندازه دشوار است که خود را برای تهیه تصاویر زیبا و دیجیتال که بسیار سرد است ، درگیر کنید. این عنوان به خودی خود سرنخی از این مسئله است: دشمنان ملت بر روی ستاره جنایتکار متمایز از کاریزماتیک و - در اینجا - با خونسردی جانی دپ متمرکز نیست ، که با شوخی و تحریکات پیش پرده ما را به تماشای تئاتر می کشاند ، فقط او ، و سوits استفاده های جسورانه اش. این به جای تمرکز بیشتر منبع کتاب مان است - برایان باروز ، نویسنده "Vanity Fair" ، 600 صفحه تحقیق دقیق ، "دشمنان عمومی: موج بزرگترین جنایت آمریکا و تولد FBI ، 34-1933". G-man Purvis بی رحمانه (کریستین بیل متقاعد کننده اما بی خون) و رئیس فزاینده رئیس اف بی آی جی ادگار هوور (بیلی کراوداپ ، هر دو دورل و پریود) بخشی از داستان دیگری است به عنوان مهمترین سوار شدن آخرین سارق بانک ، داستان ظلم و بی رحمی رو به رشد نیروهای قانون آمریکا.
به عنوان دیگری از یک فیلم درباره جنایات محکوم شده اما تماشایی بنگرید: "بانی و کلاید" آرتور پن. آن کلاسیک 1967 بسیار خوب کار می کند زیرا شخصیت محور است. حتی در صحنه های پیچیده اما قدرتمندی که عاشقانه جان دیلینجر را با بیلی فریچت (بانوی ماریون کوتیلارد ، با شگفتی های معجزه آسا کار می کند) ، شخصیت عاشقانه جان دیلینگر است: "من بانک ها را سرقت می کنم" ، جانی می گوید: و سپس: "چه چیز دیگری باید بدانید؟" در واقع ، برای ظهور یک شخصیت گرد بسیار زیاد است. فیلم مان دقیق است که از لحاظ ظاهری ، نمای ، اما نه ماهیت دقیق دارد. صحنه های خیابانی آن پر از جزئیات ، لباس های آن بی نقص و دقیق است. با وجود وقوع در سالهای 1933 تا 34 ، علایم آشکار بسیار کمی از رکود بزرگ را نشان می دهد. دشمنان ملت همچنین در نشان دادن باند دیلینجر که فقط بانکهای بزرگ ، تالار مرمر و ستون را سرقت می کند ، گمراه کننده است ، در حالی که آنها در بیشتر موارد بانک های کوچک و متوسط را سرقت می کنند.
نتیجه کلی مجموعه ای از تناقض عاشقانه وجود دارد ، اما تأثیر آن عاشقانه نیست. واقع گرایی دقیق وجود دارد اما تأثیر کلی آن واقع بینانه نیست. شاید تنها لذت قابل قبول باقی مانده تصاویر ، دیجیتال با دقت سرد ، لبه های واضح آن حتی وقتی بسیاری از دوربین ها بی نظیر و دستی هستند ، عمق جزئیات در تاریکی ، رنگی که نه روشن است و نه کمرنگ ، شفافیت مطلق همه و همه راضی کننده است. و از این جنبه ، یک وریتی با شکوه و عظمت که جلوه کاملاً جدیدی دارد ، "دشمنان عمومی" با "بونی" و "کلاید" مطابقت دارد: "این باعث می شود احساس کنیم صحنه های دوره را با چشمان معاصر می بینیم. بهترین و به یادماندنی ترین تصاویر همان تصاویر پیچیده ای است که در عکسهایی که بسیاری از بازیگران جلو و عقب در حال دویدن هستند ، مشاهده نخواهید کرد ، تیراندازی ها از هر جهت واقع گرایانه ظاهر می شوند و هیچ اشاره ای به کیارسکوروی معمول فیلم نمی شود. یا برجسته سازی ، اما نور به نوعی زیبا است. دوربین ها بیش از حد حرکت می کنند ، اما در عمل صورت شما را می مالند. چه خبر است ممکن است بعداً متوجه شوید.
شاید هنگام فیلمبرداری فیلمی درباره یک سارق معروف بانک Thirties نتوانید افسانه نویسی کنید و نباید تلاش کنید ، اما مان این کار را می کند. او با موفقیت بسیار ، با توجه به این گزارش دقیق تاریخی ، درگیر ده ها بازیکن از دو طرف پلیس و کلاهبرداران است. دیلینجر (و به جای آن پورویس کاملاً جذاب) در پیش زمینه باقی می ماند. اما یک تناقض نیز وجود دارد ، زیرا شیوه ای که دپ به جای گرم و خاکی بودن ، نقش شوخ ، سرد ، و متمرکز خود را بازی می کند ، شخصیت او در نهایت چشمگیر ، اما در نهایت غایب است. (در مقابل ناتوانی و جذابیت چشمک زن وارن بیتی در نقش کلاید بارو ، غیبی که هنوز می خواهید آن را نوازش کنید.) حتی وقتی شخصیت ها در Public Enemies قوی هستند ، فرصت کافی برای تعامل را ندارند. دیلینجر به ندرت با Frechette همراه است. فرصت او برای مقابله با Purivs خیلی کوتاه است ، لحظه ای که پورویس به او می گوید که باید به ایندیانا استرداد شود و او پرسید: "هیچ کاری نمی خواهم در ایندیانا انجام دهم." او با Purvis روبرو نیست. او برای مخاطب بازی می کند.
این باید یکی از نمایش های این فصل باشد و در واقع یک فیلم پرفروش با کلاس در دنیای ناخواسته است. ظاهر مجازی و صحنه های کاملاً هماهنگ آن با گذشت زمان همراه خواهد بود ، اما علی رغم طراوت در نزدیک شدن به مواد ژانر آشنا ، این "je ne sais quoi" خاصی را از دست می دهد. حتی اگر متفاوت باشد ، فاقد سبک ، دلهره فیلم سازی ، بازیگوشی ، تعلیق ، توانایی فشار آوردن به نقطه اوج ، ظرفیت نفس کشیدن است تا حرکت دوباره ایجاد شود. در همه سیلندرهای Ford V8 یک ماشین توییتر چشمگیر وجود دارد. اما لمس سبک از بین رفته است ، این ظرفیت شما را وادار می کند که "بله!" ، به طور همزمان جدا از هم بایستید و تحسین کنید در حالی که کاملا درگیر همه چیز است.
دانلود فیلم Public Enemies 2009 (دشمنان ملت) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.
من مجموعه‌ای از فیلم‌های گانگستری اصیل دهه 1930 را تماشا کرده‌ام - "سزار کوچک"، "صورت زخمی" و امثال آنها. شاید این بهترین آمادگی برای تماشای یک بازآفرینی جدید درخشان از آن دوران، با استفاده از اصطلاحات و تجهیزات مدرن فیلم نباشد. و شاید من ناخودآگاه تحت تأثیر بررسی های متوسط روزنامه ها قرار گرفتم. شاید به دلیل استفاده بیش از حد از فیلم های قبل از دهه 1950، من به سادگی از سینمای دوران خودم بسیار دور شده ام. یا شاید «دشمنان عمومی» آنقدرها هم فیلم خوبی نیست...
به هر دلیلی، من احساس کردم که شکاف بین این عکس و آن تولیدات قبلی تجسم بسیاری از چیزهایی است که من بیشتر از همه آن را می بینم. - در مورد سینمای مدرن: فیلم خیلی طولانی، خیلی پر سر و صدا و خیلی خشن بود (آن فیلم‌های پیش‌کد دقیقاً وقتی صحبت از ضرب و شتم شخصیت‌ها به همدیگر یا گلوله زدن به یکدیگر می‌شد، نمی‌توانستند ضربه بزنند، اما به نوعی آنها پرهیز از حس تفنگ بی‌هزینه/پورن شکنجه)، شخصیت‌ها به اندازه کافی متمایز نبوده‌اند (تا جایی که من اغلب گیج‌کننده می‌دانم که دقیقاً چه کسی هستند)، دیالوگ‌ها زیر لب یا نامفهوم، به‌علاوه یک صحنه جنسی بی‌معنی که هیچ کمکی به طرح. به نظر می رسد که فیلم فاقد هرگونه ایده اخلاقی مرکزی است. و منظور من نوعی سخنرانی و پیام تکان دهنده در مورد شرارت های گانگستری نیست، بلکه مفهوم اصلی ساده ای است که در فیلم Public Enemies های دوره های قبل بدیهی می پندارند، خواه «کسی که با آن زندگی می کند» شمشیر، با شمشیر می میرد، "دوستی قوی تر از قانون است" یا حتی "به رخ بکش، عزیزم، به رخ بکش!" شاید این بیشتر در مورد زندگی واقعی صادق باشد، زیرا همه چیز به طور تصادفی اتفاق می‌افتد یا اتفاق نمی‌افتد بدون اینکه با الگوی خاصی مطابقت داشته باشد -- اما من نتیجه را به نحوی آزاردهنده خالی می‌بینم.
با دیدن تعدادی از تولیدات اصیل دهه 30، به معنای واقعی کلمه چند روز قبل از تماشای این فیلم، من نیز آن دوره را متقاعدکننده نمی دانستم. احتمالاً آنها برای به دست آوردن وسایل مناسب، لباس‌ها و غیره دچار مشکل شدند، اما به ندرت طبیعی بود. من عادت دارم این دوران را سیاه و سفید ببینم و البته نه در رنگ های پردازش شده (البته پالت نسبتاً عجیب و غریب باید یک انتخاب آگاهانه بوده باشد)، اما شخصیت ها با لباس، مو و سبیل خود به خانه نگاه نمی کردند. سبک‌ها هوای آشنای دهه 30 را نداشتند، و وسایل نقلیه به‌جای بخش‌های روزمره مناظر، آثار موزه‌ای به نظر می‌رسند...
اما به‌طور جدی‌تر، «دشمنان عمومی» «بانی و کلاید» نیست. ، "Butch & Sundance" یا حتی "Thelma & Louise"، زیرا صادقانه بگویم که ما آنقدرها به شخصیت ها اهمیت نمی دهیم. بازی دپ در نقش دیلینجر بسیار عجیب است، زیرا به نظر می رسد شیوه ای که این شخصیت محوری توسط فیلمنامه ارائه می شود با روشی که دپ و/یا کارگردان مایکل مان برای ایفای نقش او انتخاب کرده اند، در تضاد است: ما هر از گاهی درگیر هستیم. زمان، درباره یک کلاهبردار کاریزماتیک، جوانمرد و خندان گفته می شود که دم قانون را اصلاح می کند و توسط بخش بزرگی از مردم به عنوان یک قهرمان مردمی دیده می شود، با این حال آنچه ما در واقع می بینیم فردی خجالتی، گوشه گیر و تقریباً بی حوصله است که فروشنده اصلی اش است. به نظر می‌رسد که نقطه، موجودی نیست که او را قادر می‌سازد حداقل در دو مورد ناشناخته بماند. شاید جانی دپ سخت تلاش می کند تا ردای کاپیتان جک اسپارو را از تن خود درآورد. اما این بخش برای برخی از آن جذابیت و جذابیت بزرگتر از زندگی فریاد می زند، و بدون آن شخصیت نه تنها از بین می رود، بلکه به دروغ زنگ می زند.
شاید باز هم، این عمدی باشد، زیرا تلاشی برای از بین بردن افسانه گانگستری. اما چیزی که نمی تواند عمدی باشد روشی است که دیلینجر می تواند متوجه شود که به هیچ یک از چیزهایی که قرار است محرک اصلی داستان باشند اهمیتی نمی دهد: به ما گفته می شود که او هرگز کسی را ناامید نمی کند، اما او این کار را نمی کند. با توجه به اینکه به خصوص با هر یک از دوستانش درگیر است، به ما داده شده است که بفهمیم که او با اشتیاق به بیلی به استثنای امنیت خودش وابسته است (اگرچه، به طرز ناخوشایندی، وقتی توسط خانمی که به او خیانت می کند، خود را می کشد. یکی از "دختران" او)، با این حال رابطه بین آنها متقاعد نمی شود، و به نظر می رسد که او حتی به پول یا به هیجان انتزاعی قانون شکنی علاقه خاصی ندارد. در واقع او به عنوان یک ماهی سرد کسل کننده می آید، و نتیجه، من می ترسم، یک خلاء در قلب فیلم است که باید در خانه دپ گذاشته شود. او این روزها برای انتخاب و انتخاب پروژه‌ها و اجراهایش بیش از اندازه‌ای از قدرت بازیگری برخوردار است، بنابراین باید عمداً قصد ارائه این تفسیر را داشته باشد، اما باید بگویم که نمی‌توانم ببینم چه سودی به فیلم می‌دهد.
من این عکس را ناخوشایند، نامنسجم، و -- علیرغم یا حتی به دلیل آتش سوزی های طولانی -- خسته کننده یافتم. به اندازه کافی عجیب، فیلمی که به طور خاص به یاد آن بودم، بازسازی «آخرین محیکان» بود. من مجذوب شدم که متوجه شدم این دومی در واقع توسط مایکل مان کارگردانی شده است، و این شباهت را احتمالاً بسیار تصادفی می کند!
اما قاتل واقعی برای من صحنه پایانی بود که دیلینجر در آن حضور دارد. تماشای فیلم گانگستری معاصر "ملودرام منهتن" با بازی کلارک گیبل تازه مشهور به همراه ویلیام پاول و میرنا لوی. روی پرده ما بازیگرانی با شخصیت واضح و طرحی سریع داریم (ما فقط چند قطعه از داستان را می بینیم، اما مشخص است که چه اتفاقی می افتد: گیبل و پاول دوستان قدیمی هستند که اکنون در دو طرف قانون قرار دارند)، نورپردازی واضح، کار دوربین جذاب و حتی در مدت زمان کوتاهی از صفحه نمایش، تاثیر احساسی واقعی. در سالن ما رنگ‌های گل آلود داریم، دیلینگر غیرجذابی که به‌طور مبهم از زیر عینک دودی‌اش نگاه میکند، و فقدان تنش در چیزی که باید نقطه اوج تصویر باشد - واقعاً در این مرحله آنقدر به او اهمیت نمی‌دادم. .
می ترسم در این مرحله بود که متوجه شدم بر اساس شواهد، واقعا ترجیح می دادم خود «ملودرام منهتن» را تماشا کنم...
دانلود فیلم Public Enemies 2009 (دشمنان ملت) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.
ایستادن این خیلی افتضاح است و کارگردان، مایکل مان، دشمن عمومی اصلی اینجاست!
فیلمنامه ای که مان به همراه آن نوشته است، کاملاً کاملاً صاف است. فقط تعقیب گربه و موش دارد. و بقیه، هر استراحتی را فراموش کنید!
جان دیلینگر فیلم کیست؟ او یک دزد بانک است، عاشق، از کشتن متنفر است، و بس. حالا تصور کنید که آن شخصیت در مقایسه با بقیه شخصیت ها در نظر گرفته می شود. مانند جی. ادگار هوور، بیبی فیس نلسون، و... به مامور اف بی آی ملوین پورویس نگاه کنید. این بدترین شخصیت نوشته شده در تاریخ است. او خیلی خالی است، بدون گذشته، خانواده یا نشانی. به نام خدا در فیلم Public Enemiesنامه چه نوشته شده بود؟ "نگاه می کند، دستور می دهد، راه می رود، می دود، شلیک می کند" نه افسران گروه پلیس و نه اعضای باند دیلینگر مشخص نبودند. دو تیم افراد مشابهی بودند که بی‌حرمت صحبت می‌کردند. که حفره و آشفتگی حل نشده را اضافه کرد. بنابراین، مشخصاً روش فیلمنامه این بود: اولاً شخصیت خوب یا شخصیت نسازید!
علاوه بر این، دیلینگر قبلاً توسط پدرش کتک می خورد (پس جنایتکار شد؟! ). پورویس پس از دستگیری دیلینجر خود را می کشد (چون از خشونت پلیس متنفر بود؟!!). خب، فیلم برای پاسخ دادن به آن سست است. با این حال، حتی اگر، چرا باید به موضوع خودکشی پورویس اشاره کرد؟ اینکه اعتراف کنی که خیلی سستی؟! گررررر!!
سوال: دیلینگر، پورویس، هوور.. چه چیزی در آنها بین شروع و پایان تغییر کرد؟! پاسخ: هیچی. با دانستن نفرتی که دشمنان ملت در من کاشته و در حین تماشا به آن ستوده بود، من بیشتر از آنها شخصیت پردازی کردم!
مردم دیلینجر را به عنوان یک قهرمان عمومی دوست دارند، پس چرا اینطور است؟ دشمنان ملت به ما پاسخ می‌دهد: «ای احمق‌ها برو تاریخ بخوان، یا فیلم‌های بهتری از همان دوران ببین!». دیلینگر در خانه 2 دختر رومانیایی می ماند، پس آنها چه کسانی هستند؟! دشمنان ملت به ما پاسخ می دهد: "گم شو، من مهم نیستم!". یکی از تیراندازان دیلینجر، آخرین کلمات او را می شنود، اما آنها را به پورویس نمی گوید، پس چرا اینطور است؟ فیلم به ما پاسخ می دهد: «خودت حدس بزن، وقت ندارم!». باز هم این فیلمنامه نمی‌خواهد یک فیلمنامه باشد!
پس بعد از خراب کردن شخصیت‌ها، انگیزه‌ها، توسعه شخصیت، توضیحات، چرا دیالوگ هم نیست. که بی الهام و بی فایده بود. حتی تلاش فیلمنامه برای ساختن یک لحظه سینمایی جادویی ناکام می ماند. از آنجایی که دیدار دیلینگر از دفاتر تیم دیلینگر مانند یک فانتزی به نظر می رسد، به خصوص زمانی که هیچ کس به او نگاه نمی کند، از او هویت می خواهد، و - در حرکتی غیرعادی - در گفتن امتیاز مسابقه دویدن به او تاخیر می اندازد!
در عوض! با تعمیر آن فیلمنامه قدیمی، مان به این مهم اهمیت داد که فیلم را نه با فیلم سنتی 35 میلی متری، بلکه با ویدیوی HD، فیلمبرداری کند تا کاملا دیجیتال باشد. باشه به مرد استراحت بده او می خواست جدید و انقلابی باشد. اما پس از تماشای نتیجه نهایی، لطفا، آقای مان، به ما استراحت بدهید!
تصویر فوق العاده ابتدایی است. تصویر تلویزیونی به این بدی را به خاطر نمی آورم. انعکاس نور در چهره بازیگران فاجعه بار است. به خاطر واکنش های خوب جانی دیپ عمیقاً ناراحت خواهید شد. این تکنیک آنقدر جلوه سرد دارد که عبارات را منجمد می کند. با این حال، نحوه استفاده از آن فاجعه را افزایش داد. خدایا، تا به حال کارگردانی را ندیده‌ام که تا این حد علاقه داشته باشد که فقط از چهره بازیگران اینطور عکس بگیرد! مان از کلوزآپ‌هایی که قبلاً غیرقابل بیان بود، زیاد استفاده می‌کرد، انگار طرح این بود "برو به چشم، بینی، گوش!!!". با 140 دقیقه خسته کننده و تحریک کننده می شود. و گویی این کافی نبود، بی وقفه دوربین را تکان داد، به شکلی متحیرانه که مطمئن شد فیلمبردار غیرقابل درمان است!، و زشت ترین، تصادفی ترین کادرها را خلق کرد و از واقع گرایی فراتر رفت و به آماتوری زد. رنگ ها بین رنگ پریده و تیره بودند، اما من با رنگ آمیزی تقریباً همه چیز با رنگ زرد بیمار بودم. آیا برای نشان دادن اینکه چگونه زمان فیلم قدیمی بوده است، یا چگونه زندگی شخصیت های عنوان در حال بیماری بوده است. که نوجوانی بود و برای اینکه آن را کاملاً نوجوان بسازید، فقط سایه دوربین را تماشا کنید، آنقدر که روی صفحه قابل مشاهده است، تعداد دفعات زیادی برای شمارش وجود ندارد!
آیا این دستاورد شماست آقای مان؟! ساختن یک تصویر هنری فقیر، چهره ای دیوانه، بی وقفه متلاطم، به طرز عقیمی رسا، به طرز احمقانه ای زرد و کاملا آماتوری؟!! در یک لحظه، هوور با پورویس در مورد اهمیت دستگیری دیلینجر صحبت می کند، در حالی که پورویس بسیار بلندتر از هوور به نظر می رسد. پس با دانستن اینکه هوور کسی است که کنترل را در دست دارد، نقطه نظر چه بود؟ اما اگر فکر می‌کردم فیلمبرداری اینجا می‌تواند چیزی را بیان کند، احمق‌ترین مرد زنده‌ام خواهم بود. و برای اینکه از عصبانیت بمیرید، منتقدانی را می یابید که می گویند: "تصویر به زیبایی شیک و واقع گرایانه بود. فیلمبرداری ماشین ها، چراغ های جلو، چراغ های خیابان را شگفت انگیز کرد"!! تنها نکته من این است: چه کسی درهای بیمارستان روانی را باز گذاشته است؟!
فقط در سکانسی که دیلینجر هنگام انتقال او به زندان برای طرفدارانش دست تکان می دهد و صحنه ای که او در حال تماشای آن بود (ملودرام منهتن - 1934)، احساس کردم دارم چیزی نزدیک به یک فیلم تماشا می کنم. با این حال، دیپ تنها عامل جالب در این ماراتن بود که بدترین ماراتن است. اما، متأسفانه، تمام بازی‌های او به‌شدت مورد ظلم آن فیلمبرداری و کارگردانی هولناک قرار گرفت.
با آن فیلمنامه، (Enemas عمومی) می‌توانست یک فیلم هالیوودی بی‌معنا باشد، اما با آن کارگردانی تبدیل به بدتر شد: یک فیلم خانگی بیهوده که با ۱۰۰ میلیون دلار واقعاً هدر رفته تولید شده است! مان حق تمدید دارد و ما حق داریم به او بگوییم: تو شکست خوردی. بعد از تماشای فیلم وحشتناک (Miami Vice - 2006)، گفتم شاید مان از کارش متنفر باشد. حالا به صراحت می گویم: او بیهوده است یا خنگ.. یعنی هر دو طرف افتضاح!
دانلود فیلم Public Enemies 2009 (دشمنان ملت) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.
این یک فیلم جنایی محکم است. خارق العاده نیست، اما خوب است برای بینندگان مسن تر، داستان جان دیلینگر قلمرویی آشناست. بیشتر همه در مورد این معروف و اینکه کجا و چگونه مرده می دانند.....بنابراین ساختن فیلمی که قسمت قابل توجهی از تماشاگران پایان آن را بدانند آسان نیست. با این حال، به لطف بازیگری، کارگردانی و عکاسی، آن را فیلم جالبی یافتم.
جانی دپ فقط بازیگری نیست که دوست دارد نقش های عجیب و غریب بازی کند. او به سادگی یک بازیگر خوب است که می تواند قانع کننده باشد چه «ادوارد دست قیچی»، چه ویلی ونکا یا «دشمن عمومی شماره 1 (دیلینگر).» همچنین دیدن ماریون کوتیار، ستاره ای که نقش ادیت پیاف خواننده را در «لا» بازی کرد، جالب بود. Vie En Rose، با بازی دختر Dillinger "Billie Freschete." وای، به نظر می رسد بسیار عجیب و غریب است. با وجود اینکه دو ساعت و 20 دقیقه طول کشید و در صحنه های اکشن زیاده روی نکردید.
با تشکر از کارگردان مایکل مان برای کار خوب دیگری نیز. بخش اکشن طولانی - تیراندازی در ویسکانسین - یادآور تیراندازی دراماتیک مان در خیابان های لس آنجلس در فیلم Public Enemies 1995، "گرما." این یک چشم باز کننده است.
اما همانقدر که از فیلم لذت بردم، به نوعی مدام فکر می کردم که فیلم می تواند باشد. بیشتر درگیر است، زیرا هیچ یک از شخصیت ها فردی دوست داشتنی نیستند، حتی اگر این احتمالاً بسیار دقیق باشد تصویری از افراد واقعی در اوایل دهه 30، نه گانگسترها و نه پلیس چندان دوست‌داشتنی نبودند، اگرچه دیلینجر برای بسیاری به عنوان یک قهرمان مردمی به‌عنوان یک رابین هود امروزی شناخته می‌شد. فکر می‌کردم فیلم او را تا حدودی بی‌طرف کرد. همین امر در مورد Frechette و Purvis نیز صدق می کند. من خویشتنداری فیلمنامه نویسان را تحسین می کنم، اما احساس نمی کردم که آنها کارشان را خوب انجام داده اند و به خوبی درباره شخصیت مطالعه می کنند. ماشین‌ها و مسلسل‌های جالب دهه 1930، باید از این لذت ببرید. آن را در HD نیز ببینید. فوق العاده به نظر می رسد
دانلود فیلم Public Enemies 2009 (دشمنان ملت) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.
جان دیلینگر که بود؟ همه ما می دانیم که او یک جنایتکار پر زرق و برق بود که از بانک ها سرقت می کرد، اما او که بود؟ این سوال که دیلینگر کی بود بسیار جالب تر از این سوال است که دیلینگر چه کار کرده است، اما متاسفانه دشمنان ملت فقط به طور جدی روی دومی تمرکز کرد و تقریباً بلافاصله از اولی صرف نظر کرد.
دشمنان ملت از مسیر خود خارج می شود - اتفاقاً با درک ضعیفی از خط زمانی تاریخ - به ما نشان می دهد که دیلینجر چه کار کرده و با چه کسانی معاشقه کرده است، اما برای کشف اینکه دیلینگر به عنوان یک شخص چه کسی بوده است، هیچ کاری انجام نمی دهد. یا حتی به عنوان یک جنایتکار. این نشان می‌دهد که دیلینگر ممکن است یک عاشق پرشور و دوست وفادار باشد، اما به جز چند صحنه اغواگری (که دوست دختر/قهرمان او را شبیه به یک هلهله کم‌هوش جلوه می‌دهد) و یک صحنه عاشقانه، شواهد کمی به ما نشان می‌دهد.
حتی فویل دیلینجر، ملوین پورویس، یک راز در دستان مان است. آیا او اصلاً به عدالت اهمیت می داد یا فقط یک فاشیست در یک جنگ صلیبی شخصی بود؟ آیا او حداقل صلاحیت داشت یا فقط یک احمق بود؟ به هر حال، نگاه های خیره شده تنها می تواند خیلی چیزها را منتقل کند.
به نظر می رسد مایکل مان برای گفتن این داستان عجله ی وحشتناکی دارد، زیرا او بین صخره ای گیر کرده است که باید یک داستان نسبتاً کامل را به هم مرتبط کند. جنایی-وگرافی" یک گانگستر بدنام آمریکایی و مکان سخت نگه داشتن فیلم کمتر از 2 ساعت و نیم چیزی بیشتر از یک فیلم اکشن احمقانه و شوت‌آپ با فدورای «عاشقانه‌ی تاریخی» است. برای قرار ملاقات خوب است، اما یک فیلم جدی نیست.
درجه: C+. چیزهایی که باید به دنبال آنها باشید: تفسیر سیاسی خنده دار و واضح مان در مورد استفاده از شکنجه در حدود 2/3 از فیلم. فیس نلسون کودکی شاد روانی با بازی استیون گراهام. محصولات قدیمی خنک (رادیو زنت)؛ حس مد عالی
نظرات کاربران
برای ثبت نظر ابتدا وارد اکانت خود شوید.